ASKERİN OĞLU

     




                                
                                              ASKERİN OĞLU
 
     İlkokul birinci sınıfa kaydoluşumun henüz ikinci ayındaydık. Babamı askere aldılar. Nasıl olur demeyin?  Oldu işte. Üstelik, babam askere gittiği zaman, dört çocuğunu üçer, beşer yaş aralıklarla toprağa vermiş, beş çocuğu da hayatta olan, sekiz çocuğun babasıydı. Yaşına gelince, kırk yaşlarında kadardı.
    Gelelim bu yaşa gelinceye kadar, neden askere gitmediğine. Babam 1918 yılında dünyaya gelmiş. Amcamla aralarında bir buçuk yaş farkı varmış. Askerlik çağları gelince, iki kardeşten biri olan amcam askerdeyken, babamın askere alınma çağı gelmiş. Dedem yaşlıdır, babam da askere alınırsa, aile sahipsiz kalacaktır. O yıllarda askerlik süresi dört yıldır. Dedem, dilekçe vererek babamın askerliğinin ertelenmesini ister ve olumlu sonuç alır, abamın askerliği ertelenir.
    Askerliği ertelenen babam, sanki hiç askere gitmeyecekmiş gibi, 1938 yılında evlenir, çoluk çocuğa karışır. Muhtelif işlere girer, çıkar. Kalıcı bir işe, hele devlet işine giremez, çünkü askerliğini yapmamıştır. Ailesini geçindirmek babam için çok zordur. Yani yoksul bir aileydik. Çünkü 1948 yılında ailenin bir ferdi de ben olmuştum. Ailenin yoksul oluşu ve babamın askerlik korkusu, iyi beslenememe ve sağlık hizmeti alınamaması yüzünden, peş peşe çocuk ölümlerini getirir. Anlayacağınız aileye, bir buçuk iki yıl aralıklarla yeni çocuklar katılmış.
    Benim artık, yavaş yavaş olaylara vakıf olduğum yıllarda, babam kasaplar adına, köylerden davar  (koyun - keçi )  topluyor, onları otlatıyor ve geçim sağlıyordu. Bu işi yaparken, birkaç da bizim koyunumuz oldu. Koyunlarımızın sayısı artınca, babam, annem ve biz çocuklar, koyun ve onların kuzularına çoban olduk.
    Araya bu kadar zaman girmesine rağmen, askerlik babamın yakasını hiç bırakmadı.      Mahallemizdeki karakola, babamın çağrıları gelince, karakoldaki görevli mahalle bekçileri kapımıza geliyor, babam:
   ''Evde yok'' dedirtmek için rüşvetler vermeye başladı. Öyle ki, harçlığı biten bekçiler, olmazsa bile kapıya gelip, çağrı olduğunu söylüyor, harçlıklarını alıp gidiyorlardı. Bu ve benzeri olaylar, 1955 yılının kasım ayı sonlarına kadar sürüp gitti.
    Bir akşam evimiz baskın yedi. Evi arkadan ve önden jandarma ve polis sarmış, babamın kaçacak yolları kapatılmıştı. Babam, kıskıvrak yakalandı, askere götürülmek üzere kolları kelepçelendi.
    Babamın tutuklandığını, Malatya'da hatırı sayılır bir kişi olan kirvemiz, haber alınca, merkeze gidip, kefil olmuş. ''Birkaç gün sonra kendi elimle getirip teslim edeceğim.'' diye babam için izin almıştı.
    Babamın askere gideceği kesinlik kazanmıştı. ''Ama ne yapacaktı ?''  peşpeşe gelen o kadar soru, cevap bekliyordu. Kendi, askerden gelinceye kadar koyunlara kim çoban olacak, aile ne ile geçinecek? Falan, falan.
    Birkaç gün içinde, yapılması gerekenler planlandı. Daha da ilginç olanı, askerliği Malatya'da yapacak olması rüşvetle sağlanmıştı. Bunun için, birkaç koyunun pazara çekilmesi gerekmişti.
    Ve babam asker oldu. Saçını, bıyığını kestiler, asker elbisesini giydirdiler.
   Ama o da ne? Babam, gecenin ilerleyen saatlerinde eve geliyor, geceyi evde geçiriyor, şafakla birlikte gidip birliğine katılıyordu. Sanki gündüz işe gidip, gecesini evinde geçiren bir işçi gibi. Askerlik yaptığı kışla, bu günkü İnönü Kışlası' ydı.
   Daha ilginç olanı söylersem şaşarsınız. Babam, askerin karavanasını yiyemezmiş. İş başa düştü. İlkokul birinci sınıfta olan ben, annemin hazırladığı ekmek bohçasını alıyor, dört beş kilometredeki askeri kışlanın yanındaki, Devlet Hastanesi'nin önüne geliyorum, hastalar için beslenen kümes hayvanlarını izliyordum. Ta ki babam beni, hışt,  pışt ile uyarıncaya kadar. Yıkıntısı bulunan Asker Hastanesi' nin duvarının arkasına geçiyoruz. Getirdiğim yemeği yiyen babam, beni eve yolluyor, kendisi ise gizli yollardan kışlasına dönüyordu.
    Bu saltanatın da ömrü fazla olmadı. Askerin karavana saati gelince, babamın sıvıştığını gören Nöbetçi Subay'ı, gizlice babamı takip ediyor. Babam, getirdiğim yemekten henüz bir lokma almamıştı ki, subay tepemizde bitti. Çömelik oturan babamı, ayakkabısının burnuyla kaktı ve sert sözlerle babamı suçladı. Babam, ''kem, küm'' derken, ensesine de bir tokat yemişti. Onlar, peşpeşe kışlanın yolunu tutarken, ben yemek kaplarını bohçalayarak, evin yolunu tuttum. Yol boyunca, babamın gördüğü hakaretten dolayı, hayli ağlamıştım.
    1956 yılının Nisan ayıydı. Bir akşam babam eve çok üzüntülü geldi. Ağzını bıçak açmıyordu. Yemekten birkaç lokma alıp almadı, sofradan çekildi. Annemin sorusu üzerine, ''dağıtım olacaklarını ve kendisini Erzuru'ma yollayacaklarını'' söyledi. Evimiz zamansız bir yasa bürümüştü. Çaresi yoktu, Erzurum' a gidecekti ve gideceği gün bile belliydi.
    Günlerden ne günüydü bilmiyorum, okul var mıydı, yok muydu, onu da bilmiyorum. Bildiğim tek şey, babamı yolcu edeceğimdi.
     O sabah, erkenden kalktım, kahvaltı sonrası Talimgah' ın yolunu tuttum. Havanın bulutlu ve çok inceden yağmurun atıştırdığı bir nisan günüydü. Askerin sıra edildiği yere geldim ve asker içindeki babamı uzaktan seçip, göz hapsime aldım.
     Bir müddet sonra komut verildi ve asker yola çıktı. Yolun kıyısında babamın hizama gelmesini bekledim ve babama göründüm. Babam, işaretle eve gitmemi istiyor ve kaygılı gözlerle beni izliyordu.
    Uzatmayalım, asker yürüdü, ben yürüdüm. Bazen önde, bazen arkada, o beş kilometrelik yolu yürüyerek, Malatya Tren İstasyonu'na vardık.
    Babamın o kadar, dönüp eve gitmemi işaret etmiş olması, sonuç vermemişti, kendileriyle birlikte o kadar yolu yürümüştüm.
    Komutla  ''rahat ettirilen'' asker yorgun şekilde buldukları kuru yerlere tahta bavullarını koyup, üzerine oturdular. İşte o zaman babamın yanıbaşına gidip oturdum. Sitem dolu sözlerle, aç ve yorgun olduğumu ve akşamın da yakın olduğunu belirterek eve dönmemi istiyordu.
    Artık durmak olmazdı. Askerin talimle yürüdüğü bütün yolu, yeniden yürüyerek evin yolunu tuttum. Günün bütün hikayesini anneme anlattım. Annem, bana kızdı mı, bilmiyorum.
    Ertesi sabah, bu sefer, istasyonun yolunu tuttum. İstasyona vardığımda, askerden eser yoktu.
    Askerin yerinde, yeller esiyordu. Yalnız askerin terkettiği alan.kumanyada yedikler zeytinin çekirdeği ve sigara izmaritlerinden geçilmiyordu.
    O gece, tren babamı alıp götürmüştü. Gözlerim yaş dolu evin yolunu tuttum. Ama bu yolun bu kadar uzun olduğun hiç bilmiyordum.
    Merakınız gitsin diye söylüyorum. O yıllarda trafik sorunu hiç yoktu. Çünkü, otomobil yok denecek kadar azdı. Ve insana, çocuk da olsa saygı vardı. Bir çocuğa zarar verecek asla bir ortam yoktu ve ben sekizine bir ay sonra girecek, kocaman bir delikanlıymışım. Babam öyle söylüyordu.    Bir de çok çalışkan bir öğrenci olmamı ve kendisine mektup yazmamı istiyordu. Ben de babamın sözünü tuttum. Çok çalıştım, babam daha Erzurum'dayken kendisine mektup yazdım.
     Babamın okur yazarlığı yoktu. Benim yazdığım mektubu, bölük yazıcısına okutmuş. Bölük yazıcısının çok hoşuna gitmiş.
     Babam son izine geldiği zaman, uzun yıllar gururla kullanacağım bir divit ve içi dolu tükenmez bir mürekkep hokkası göndermişti.
    İşte böyle, bir asker oğlunun hikayesi. Babam askerdeyken, var olan bir kardeşim öldü, annem iki erkek kardeşimiz olan ikizleri doğurdu. Daha babam askerden gelmeden onlar da öldü. Babamın onsekiz ay yaptığı askerliği boyunca, o kadar yoksul ve kötü günler yaşadık ki, yazsam destanın, destanı olur.
    En iyisi bitirmek, çünkü yeniden yaşamış kadar, beni yordu ve üzdü. ( 03. 02. 2016 )

     Mustafa KURT
     ( Biz Çocukken Yazı Dizisinden.)